Ervaringsverhaal: ‘Ik ben de grote zus die de jongere nooit had’
Een vertrouwde volwassene én tijd. Dat helpt jongeren met de overgang van jeugdhulp naar maatschappelijke opvang. Vanuit Levvel begeleidt specialistisch ambulant hulpverlener Renée jongeren. ‘De klik met de jongere helpt bij het nemen van de volgende stap.’
“Bij Rohan* (22) duurde het twee jaar voordat hij me vertrouwde. ‘Jij begrijpt me niet’, zei hij toen ik hem wilde helpen van ons Verblijf Individueel van Levvel naar meer zelfstandig wonen bij HVO Querido. Het stoorde hem dat ik zo positief was over wat instanties voor hem konden betekenen. Hij weigerde zijn persoonlijke gegevens met de schuldhulpverlening te delen – liever bouwde hij meer schulden op. Hij wilde geen informatie verstrekken aan de woningbouwcorporatie, want die zouden toch niets voor hem doen.
Wantrouwen
Zijn wantrouwen komt natuurlijk ergens vandaan. Al jong werd hij uit huis geplaatst, een hele reeks hulpverleners had hij al gezien in zijn leven en een betrouwbare volwassene, die langer bij hem betrokken bleef, kende hij niet. ‘Mijn ervaring met mensen en instellingen is de jouwe niet’, zei Rohan.
Ik snap dat wel. Wij vinden het normaal om gegevens met de gemeente te delen, maar hij heeft al vaker op z’n neus gekregen. En ook dat begrijp ik van instanties. Want hij is soms onbereikbaar als het er om spant en levert belangrijke informatie te laat of verkeerd in. Hij lijkt onverschillig en dus haken professionals af vanwege zijn gebrek aan motivatie. Of hij stelt dat een instelling hem alleen maar begeleidt, omdat ze geld voor hem vangen.
Grote zus
Omdat het zo lang duurde om zijn vertrouwen te winnen, is het fijn dat ik hem ook bij HVO Querido mag blijven begeleiden. Nadat ik na lang zeuren zijn post mag inzien en afspraken met de Kredietbank kon maken, komt hij nu in aanmerking voor een woning voor hem, zijn vriendin en hun baby’tje. Hij wil dat ik bij alle officiële gesprekken ben en noemt mij intussen zijn advocaat en getuige…
Het is fijn als je een warme overdracht kan doen bij jongeren die volwassen worden. Dat die overdracht maanden mag duren, totdat alles echt op de rit staat. Maar het gaat niet alleen om kennisoverdracht, het gaat om de klik. Die neem je mee in de begeleiding van een jongere bij de volgende stap in zijn of haar leven. Voor de adolescenten die ik begeleid, ben ik de grote zus of moederfiguur die hen ontbreekt.
Toekomst
Juist bij deze jongeren, die al vaak overal zijn uitgevallen, is de band belangrijk. Stel je voor: je kon al nooit rekenen op hulp van een volwassene die jou al langer kent. En nu ben je achttien, klaar met de jeugdhulp, en moet helemaal zelf je toekomst vormgeven.
In een paar maanden tijd moeten ze snel leren hun geld verstandig beheren, hun dag-en-nachtritme op orde hebben, een opleiding of werk zoeken en volhouden. Lukt dat niet? Dan moeten ze naar de maatschappelijke opvang, waar ze opnieuw een traject starten, met een andere begeleider. Een faalervaring voor de adolescent, een kostenpost voor de gemeente.
Eyeopener
Dit project geeft me wat meer tijd om ze de goede kant op te bewegen. En zij houden dezelfde vertrouwde hulpverlener, van wie ze fouten mogen maken en die weet waar de pijnpunten zitten.
Ik ben ervan overtuigd dat daardoor uiteindelijk meer jongeren regulier uitstromen. Dat scheelt in de kosten. Maar vooral is het voor deze jongvolwassenen een eyeopener dat de maatschappij je heus wel wil voorthelpen en dat zij dat ook echt kunnen. Die winst is de investering dubbel en dwars waard.”
*De naam Rohan is om redenen van privacy gefingeerd.
Deel dit bericht via:
